(محرم 87 – 37جلسه)
همه‌ی ما، ادعای محبت اهل‌بیت(عليهم‌السلام) را داریم و حقا که ادعای درستی است. اما باید مراقب باشیم!
به تاریخ که رجوع می‌کنیم، می‌بینیم پیامبر گرامی اسلام(صلّی‌الله‌عليه‌وآله) در جریان غدیر خم، حضرت علی(عليه‌السلام) را به عنوان مظهر ولایت، به حاضران و غایبان امت اسلامی معرفی کردند و ولایت ایشان را تنها مسیر مطمئن برای رسیدن به خدا برشمردند؛ اما در همان جامعه بود که علی(عليه‌السلام) دست‌بسته شد! به راستی چرا آن ولی‌الله‌الأعظم نتوانست مدت زیادی سرپرست جامعه باشد و دین الهی را اجرا کند؟ چرا با اینکه همه، او را دوست داشتند، نتوانستند فیض محبت او را در قلوب خود، دریافت کنند؟ چرا محبت مردم نسبت به دین و امام، حتی با آن همه عبادات فراوان، اوضاعشان را اصلاح نکرد؟!
مهم‌ترین علت، آن بود که محبت حقیقی در دل‌ها حکومت نمی‌کرد و مردم، محبوب‌شناس نبودند؛ و همین امر، مانع جریان فیض ولایت به طور اتمّ و اکمل شد و در نهایت، عامل اصلی غیبت ولی خدا گردید؛ البته ابتدا در دل‌ها و سپس در جامعه! پس آنچه امروز، محبوب خدا را در غیبت نگه داشته، نه بی‌اعتقادی و نه حتی بی‌محبتی مردم نیست؛ بلکه عامل اصلی، عدم ادراک این محبت و اشتداد ندادن آن در وجود است.
بنابراین برای رسیدن به انتظار حقیقی تا انتهای غیبت و غربت ولی زمان، ضروری است به این گوهر گران‌بهای الهی معرفت پیدا کنیم و در حفظ، اشتداد و ظهور آن بکوشیم. چه، به هر اندازه محبت صادق و فطری ما، در پس پرده و حجاب قرار گیرد، محبت‌های کاذب، نمود پیدا می‌کند و باعث انحرافاتی در عقاید، اخلاق و اعمالمان می‌شود.
در این سلسله مباحث، در صدد دست‌یابی به چنین معرفتی هستیم؛ شاید این بار، رمز عاشقی را پیدا کنیم، تا آن گاه که حضرت حق‌تعالی به قلبمان نظر می‌کند، محبت محبوبانش را در آن ببیند و ما را به سوی قرب خود، پرواز دهد؛ إن‌شاءالله.
نظرات کاربران
