اسم ربّ، حقیقتی است که همۀ مراتب وجود از عقل اول تا جمادات را در مسیر کمالشان حرکت می‌دهد و این مسیر متناسب با همان رتبه‌ای است که موجود از حق گرفته و چیزی که در صقع وجودش خواسته است. البته طی این مسیر، راحت نیست؛ اما کسی که با آن همراهی کند، درنهایت به کمالی که خواسته و لایقش بوده، می‌رسد.
نکتۀ مهم این است که بدانیم متربّی یعنی کسی که تحت پرورش اسم ربّ حرکت می‌کند، به کمال می‌رسد، اما صاحب و مالک کمالات نمی‌شود. مثل بذر که باغبان، آن را در خاک می‌کارد و در گرما و سرما از آن مراقبت می‌کند؛ خودش هم آن‌همه زیر باد و باران و آفتاب، فشار می‌کشد و ذره‌ذره می‌شکافد تا قد بکشد؛ اما وقتی درخت شد و میوه داد، نتیجۀ زحمت و کمالش را برای خودش نگه نمی‌دارد؛ بلکه باید میوه‌اش از آن جدا شود، وگرنه فاسد می‌گردد.
آن‌وقت ما چرا فکر می‌کنیم با عبادت و حرکت با اسم ربّ باید چیزی به دست آوریم؟ تازه هر زیبایی و کمالی هم از ما ظهور کرد، باید کمال و زیبایی خدا را ببینیم و فضل و مهربانی‌اش را که چنین توفیقی به ما داده و خواسته مظهرش باشیم. در این صورت، نتیجۀ پرورش اسم ربّ در ما، شکستگی، خشوع، بزرگ‌داشت خدا و درک فقر خویش است.
برگرفته از بحث معراج پیامبر
رمضان۱۴۴۲
نظرات کاربران
