(3جلسه)
اینکه محبّی، لقاء محبوبش را بخواهد، واضح و طبیعی است؛ اما اینکه از محبوبش بخواهد او نیز لقاء محب را دوست داشته باشد، نکته‌ای قابل تأمل است. که امام سجاد(عليه‌السلام) در دعای ابوحمزه، چنین درخواستی از خدا می‌کند: "حَبِّبْ إِلَی لِقَاءَكَ وَ أحْبِبْ لِقَائِی"! در واقع دوست داشتن خدا، برای آن است که محبوب او شویم؛ وگرنه فیض او را کامل دریافت نمی‌کنیم.
در این شب‌ها، با چگونگی محبت خدا به مخلوق در جهت قرب و کمال، و آثار "محبوب خدا شدن" در دنیا و آخرت، آشنا می‌شویم که از آن جمله است: کرامت در آخرت، اذن شفاعت، ایمنی از عذاب، و محبت ملائکه و مردم. اما در این مسیر باید آداب عشق را بشناسیم و هم بدانیم که خدا چه کسانی را بیشتر دوست دارد. حتی روایت داریم که خداوند می‌فرماید: من محبت خود را بر برخی از بندگانم واجب کرده‌ام! اما چه کسانی؟ آیا ما نیز می‌توانیم جزء آنان باشیم؟
البته حواسمان باشد؛ این عاشقی و معشوقی، رایگان نیست! جزایی دارد که هر کس را تاب تحملش نیست؛ جگر می‌خواهد، که "البلاء لِلوِلاء"! اما از سوی دیگر، باید بدانیم که تا مظهر "هو المحبوب" نشویم، به مقصد لایق خود نمی‌رسیم؛ زیرا محبوبیت الهی است که جامع تمام کمالات و اسماء است و برای انسان، لازم و کافی است. حال، این خود ماییم که باید انتخاب کنیم: محبوبیت و بلا را، یا آسودگی و ماندن در رتبه‌های پایین‌تر را!
و دیگر آنکه دل بستن به محبوبان خداوند در این مسیر، چه جایگاهی دارد؟
در این بحث کوتاه، کلیدهای گشاینده‌ای را در مسیر محبت خواهیم یافت.
نظرات کاربران
