شفاعت

(5جلسه)

بحث «شفاعت» از مهم‌ترین مسائل اعتقادی و اعتقاد به آن، از ضروریات مذهب ماست. اغلب ما، شفاعت را امتیازی می‌دانیم که خداوند برای امت پیامبر خاتم(صلّی‌الله‌عليه‌وآله) و خصوصاً شیعیان قرار داده است؛ امتیازی که سبب می‌شود ما هر قدر بد و گنه‌کار باشیم، در روز قیامت، بخشیده شویم!

اما این نوع اعتقاد اگر با بینش صحیح و معرفت کافی نباشد، باعث می‌شود انسان در انتخاب بین خیر و شرّ، دچار نوعی بی‌خیالی و آرامش کاذب شود؛ چرا که به هر حال، عاقبت خود را بسیار زیبا و راحت می‌پندارد! در صورتی که اگر کمی درباره‌ی معنای این حقیقت زیبای عالی جستجو کنیم، خواهیم فهمید که شفاعت، به معنای واسطه‌گری و یاری گرفتن از رتبه‌ی عالی به منظور حرکت از نقص به کمال است؛ اما برای تحقق این امر، شروطی لازم است که از مهم‌ترین آن‌ها، سنخیت داشتنِ طرفین شفاعت است.

اگر فردی تلاش کرده و به قدری که توان داشته، در مسیر نورانی انسانیت حرکت کرده باشد، می‌تواند امیدوار باشد که شفاعت، شامل حال او شود و در مابقی مسیر به سمت مقصد غایی، او را همراهی کند و خطاها و نواقصش را جبران کند؛ اما در غیر این صورت، امید به دریافت شفاعت، امیدی واهی است. با این دیدگاه، هر بشر خطاکاری، خود را مستحقّ شفاعت نمی‌پندارد و دچار رجاء دروغین نمی‌شود.

در این مجال کوتاه، تنها به یکی از شروط اصابت شفاعت، اشاره کردیم؛ برای آگاهی از دیگر شروط، همچنین شناخت انواع شفاعت و بسیاری مطالب دیگر در این باره، شما را به استفاده از این مبحث درسی دعوت می‌کنیم.