خطبه‌ی شعبانیه

(3جلسه)

چه شیرین است که گوش جانمان را به ولی‌الله بسپاریم، تا ندایش در قلبمان طنین‌انداز شود، وقتی خطبه‌ی شعبانیه را می‌خواند، وقتی خبر از آمدن ماه رمضان می‌دهد:

رمضان؛ همان حقیقتی که هر سال، پرده‌های زمان و مکان را در هم می‌پیچید و به سوی ما می‌آید، آغوش باز می‌کند و همگان را در بر می‌گیرد، تا هر کس به فراخور حال خود، ظرفش را از برکت و رحمت و مغفرت الهی پر کند. ماهی که خدا در آن، بار عام می‌دهد و همه را سر سفره‌ی رحیمیتش مهمان می‌کند. اما هر کس که گرسنه‌تر و فقیرتر سر این سفره بیاید، از پذیرایی و الطاف میزبان، بیشتر بهره‌مند می‌شود. چرا که در این ماه، قابلیت را رایگان به همه می‌دهند؛ و این، ادراک فقر و نیاز است که سبب می‌شود پرده‌های غفلت، کنار رود و انسان قابلیت‌یافته، کاسه‌ی گدایی بردارد و دنبال فاعل بی‌نیاز بدود!

سفره‌ی رمضان، پر از تجلیات اسماء خداست که جایزه‌ی عاملین در این ماه است؛ اسمائی همچون عفو، ستّاری، غفران و رضا. این ماه، ماه بارش و ریزش فیض است؛ هر کس در این ماه، خُلق خود را نیکو کند، جواز عبور از صراط می‌گیرد؛ هر کس در این ماه به زیردست خود تخفیف دهد، خدا حسابش را سبک می‌کند... . و از همه بالاتر در این ماه، ورع است که به آن سفارش شده. اما خطبه، گوشزد می‌کند که: مبادا طمع کنی و از بیراهه بیایی یا بخواهی میان‌بر بزنی! چرا که راه، یکی است؛ باید از درش وارد شوی؛ "وَ أتُوا الْبُیوتَ مِنْ أبْوابِها". پس باب‌الله را بشناس، نیتت را خالص کن و دست در دست امام بگذار، آن گاه طالب فیض شو... .

در شرح این خطبه، مراتب ورع و نتایج آن نیز به زیبایی بیان شده است.