هفت سال اول زندگی در تربیت دینی، دوران پادشاهی به‌حساب می‌آید و دوران آزادی کودک است. برای ایجاد رابطه‌ی صحیح ولایی با کودک در این سن، باید رفتارها و شرایط خاص این سن را بشناسیم و بگذاریم او هر کاری را که باعث ظهور استعدادهایش می شود و برایش خطر جانی ندارد، انجام دهد. حتی اگر آن کار با شئون ما بزرگسالان جور در‌نیاید!
چرا که اگر کودک در این دوران، اجازه‌ی آزمون . خطا داشته‌باشد، مانع اشتباه و خطای او در نوجوانی و جوانی می‌شود.
وقتی می‌خواهیم با خمیر یا گِل، مجسمه‌ای بسازیم، اول آن را خوب ورز می‌دهیم تا انعطاف‌پذیر شود و شکل دلخواه ما را بپذیرد. برای اینکه فرزند ما بتواند رشد همه جانبه شخصیتی داشته باشد، هفت سال نیاز به ورز دیدن دارد! یعنی باید با بازی کردن حواس و تخیل خود را فعال کند؛ اینگونه او برای پذیرش شخصیتی متعادل آماده می‌شود.
زیر هفت سال، زمان آموزش‌های رسمی نیست. پدر و مادرهایی که فرزند زیر هفت سال خود را به انواع کلاس‌ها می‌فرستند و توانایی‌های او را در جمع، به رخ دیگران می‌کشند، به فرزند خود لطف نمی‌کنند؛ بلکه جلوی شکوفا شدن شخصیت او را در آینده می‌گیرند.
کودک در این سنين باید آزاد باشد تا بازی کند؛ محیط اطرافش را بشناسد تا خلاقیت در او بارور شود. البته با رعایت این شرط که به خود، دیگران آسیب نرساند.
نظرات کاربران
