والدین و مسئولیت تربیت

مادر که باشی، می‌دونی زیر و بم اخلاق و چهرۀ بچه‌ت به کی رفته، به کی نرفته.
مادر که باشی، بچه‌تو همون‌طور که هست، قبول می‌کنی.
مادر که باشی، بدی‌های بچه‌تو با درایت مادرانه، جهت می‌دی تا کم‌کم خوب بشه.
مادر که باشی، خوبی‌های بچه‌تو بزرگ می‌کنی تا تمام شخصیتشو فرا بگیره.
مادر که باشی، می‌دونی و به همه نشون می‌دی که هیچ عاملی مثل رابطۀ مادر و فرزندی، در تربیت و رشد بچه‌ت مهم نیست.
مادر که باشی، سعی می‌کنی این رابطه رو با تمام وجودت تقویت کنی، حتی اگه خیلی سخت و دیربازده باشه.

**********

گاهی با خود فکر می‌کنم بعضی روحیات فرزندم، ارثی یا تاثیر گرفته از دوستان و نزدیکان است و من نمی‌توانم آن‌ها را اصلاح کنم! 

اما این فکر، درست نیست؛ زیرا او در ویژگی‌های جسمی و اخلاقی، از هر کسی ارث برده و از هر علمی تاثیر گرفته باشد، باز فرزند من است و رابطه‌ی مادر و فرزندی بین من و او، از هر عاملی در رشد و تربیتش موثرتر است.